මිනිසා ශාන්තියේ ප්රතිමුර්තයක් වුවද ඒ බව ප්රදර්ශනය කරන්නේ කෙසේද යන්න භගවාන් සමිඳුන් අපට පැහැදිලි කරති.
මිනිසා යනු ආශාවන් සහ හැඟීම් පොදියකි. ඔහු මේ ආශාවන් සහ හැඟීම් වලට වහල්වී තමන්ගේ සත්ය ස්වභාවය වන දිව්යත්වය සහ අභ්යන්තර ශාන්තිය විනාශ කර ගනී. ආශාවන් ගින්දර වේ, හැඟීම් තෙල් බඳු වේ. ගින්දර අවුළුවන මේ තෙල් වර්ගය පසෙකින් තැබුවහොත් පමණි ගින්දර නිවාලිය හැක්කේ. ගින්දර නමැති ආශාවන් දුබල වන විට ඔබ ශාන්තිය අත් දකී. ශාන්තිය නම් සාගරයේ කිමිද අත්මානන්දය නම් මුතු ලබා ගන්න. මේ දායාදය හිමි කර ගන්නා මිනිසා ආලෝකයේ ප්රතිමුර්තිය නොහොත් ශාන්තියේ ස්වරූපය බවට පත් වේ. එනිසාය වේද ග්රන්ථ මිනිසා යනු ශාන්තියේ ප්රතිමුර්තියක් ලෙස දක්වන්නේ. මෝහයෙන් නොවෙලී ඔබගේ සියලු නාඩි තුළ ගලා යන්නේ ප්රේමය නම රුධිරය බවත්, ඔබගේ සත්ය ස්වභාවය සංතුෂ්ටිය බවත් සාධනා වල නියැලීමෙන් අත් දකින්න.
– Ch 20, Prasanthi Vahini.
ශාන්තියේ උල්පත සියල්ලන් තුළ ගම්ය වන බවත් එම ශාන්තිය සංතුෂ්ටිය ප්රදානය කරන බවත් අත් දකින්න.
-ස්වාමි.
How can we manifest the supreme peace that we all are embodiments of? Bhagawan lovingly reminds us today.
People are bundles of impulses and intentions, and giving free rein to the impulses reduces their innate divinity and inner peace. The impulses are the fuel, the intentions are the fire. The fire can be put out only by placing the fuel aside. The dying down of the fire is the attainment of peace. Dive deep into the ocean of peace and earn the invaluable pearl, the bliss of the Atma (Atma-ananda). When that opportunity is seized, one becomes the personification of the effulgent, the holy state of peace. That is why the Vedas declare that people are the embodiment of peace. Therefore, don’t delude yourself by imagining that you are the seat of disquiet and untruth. Know that you are the embodiment of peace, that love is the blood that flows in your veins, and that your very nature is joy; realise this by actual practice and experience.
– Ch 20, Prasanthi Vahini.
The real source of peace is within every individual and it is this inner peace that can confer real joy. – BABA
நமது சிந்தனைக்கு பகவான் ஸ்ரீ சத்ய சாயி பாபாவின் அமுதமொழி – ஆகஸ்ட் 17, 2023
மானிடன் வாசனைகள் மற்றும் சங்கல்பங்களின் மூட்டையாக உள்ளான். இவையிரண்டின் மூலமாக அவனிடமுள்ள திவ்யத்துவத்தையும் சாந்தியையும் அழித்துக்கொள்கிறான். இதில், வாசனைகளே விறகுக்கட்டைகள், சங்கல்பமே அக்னி. கொழுந்துவிட்டு எரியும் அக்னி தணிய வேண்டுமானால் வாசனைகள் எனும் கட்டைகளை அகற்றிவிட்டால் அது வலுவிழந்து தணிந்து விடுகிறது. அதைப் போன்றதே சாந்தியாகும். அந்த சாந்தி எனும் சமுத்திரத்தில் ஆழ்ந்து மூழ்கிப் பார்த்தால் அங்கு விலைமதிப்பற்ற ஆத்மானந்தம் எனும் முத்துக்கள் பெருமளவில் குவிந்து கிடக்கின்றன. அந்த நல்வாய்ப்பினைப் பெறும் தருணத்தில்தான் மானிடன் திவ்ய ஒளிபொருந்திய பவித்ரமான சாந்தி ஸ்வரூபன் ஆகிறான். அதனால்தான், மானிடன் சாந்தியின் திருவுருவம் என்று வேதங்கள் தெரிவிக்கின்றன. மானிடன் தன்னை அசாந்தி-அசத்தியத்தின் உருவம் என்று எண்ணாமல், பவித்ரமான சாந்தியே அவனுடைய ஸ்வரூபம் என்றும், ப்ரேமையே அவனுடைய ரத்தமென்றும், சந்தோஷமே அவனுடைய ஸ்வபாவம் என்றும் எண்ணி, அப்படிப்பட்ட அனுபவத்தைத் தொடர்ந்த பயிற்சியினால் அடைய வேண்டும்.
– பிரசாந்தி வாஹினி, அத்தியாயம்-20
