Is it enough if we claim to have devotion for the Lord, or do we need to aspire for anything more?

Is it enough if we claim to have devotion for the Lord, or do we need to aspire for anything more? Bhagawan lovingly guides us today.

The Lord revealed to Arjuna, and thereby to all mankind, that He’s pleased by the devotion offered by aspirants for Grace. “Bhaktiman me priyo narah” (Individuals genuinely devoted is dear to Me: Gita, 12:19), He declares. The devotee offers prayer, worship and his thoughts, words and acts to God whom he clothes with a Form and Name, as well as with attributes like Love, Compassion, Wisdom and Power. Most devotees seek health, wealth, power and fame from God, which are all trivial assets yielding momentary pleasure. Divine Grace confers the most precious gift of His Love. Man may assert with the pride of achievement that he loves God. That takes him only halfway through. He does not gain much therefrom. Does God respond with priyo narah, (he is dear to Me)? Only then can man claim to have achieved grace. How can man become ‘dear’ to God? Gita emphasises two qualifications: Santushtah Satatam (ever contented) and Druda nischayah (with firm resolve). He must be contented and cheerful always, without regard for changing tides of fortune. Devotion should not be a pose, a passing phase, an artificial, superficial show!
– Divine Discourse, Aug 02, 1986.

Whoever carries on the divine mission, unaffected by success or failure, joy or sorrow, will be the recipient of God’s grace. – BABA

நமது சிந்தனைக்கு பகவான் ஸ்ரீ சத்ய சாயி பாபாவின் அமுதமொழி – மார்ச் 05, 2024

“தெய்வ அனுக்கிரஹத்துக்காக விழைவோரின் பக்தியால் நான் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்” என்று அர்ஜுனனுக்கும், அனைத்து மனிதகுலத்திற்கும் பரமாத்மா எடுத்துரைத்தான். “பக்திமான் மே ப்ரியோ நரஹ” – உண்மையான பக்தியுள்ளவர்கள் எனக்குப் பிரியமானவர்கள் என்று பகவத்கீதையின் 12வது அத்தியாயம், 19வது ஸ்லோகத்தில் சொல்கிறான். பக்தன் தன் இறைவனுக்கொரு நாமரூபத்துடன், ப்ரேமை, கருணை, ஞானம், சக்தி போன்ற குணங்களையும் சேர்த்து அளிக்கிறான். அந்த இறைவனுக்குத் தனது பிரார்த்தனை, ஆராதனை, எண்ணங்கள், சொற்கள், செயல்கள் ஆகியவற்றை அர்ப்பணிக்கிறான். பெரும்பாலான பக்தர்கள், ஆரோக்கியம், செல்வம், அதிகாரம், புகழ் ஆகிய தற்காலிக இன்பத்தை அளிக்கும் அற்பமானவற்றையே இறைவனிடம் வேண்டுகிறார்கள். தெய்வ ப்ரேமை எனும் மிக உயர்ந்த வரத்தை தெய்வ அனுக்கிரஹம் வழங்குகிறது. ‘நான் இறைவனை நேசிக்கிறேன்’ என்று சொல்லி ஒருவன் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளலாம். இது ஏதோ பாதி தூரத்தைக் கடந்ததாகத் தான் கருத முடியும். இதனால் அவனுக்கு பலன் ஏதும் இல்லை. ஆனால் அவனைப் பார்த்து இறைவன் “ப்ரியோ நரஹ – நீ எனக்குப் பிரியமானவன்” என்று சொல்கிறானா? அப்போதுதான் ஒருவன் தெய்வ அனுக்கிரஹத்தைப் பெற்றதாகச் சொல்ல முடியும். மனிதன் இறைவனுக்கு ‘பிரியமானவன்’ ஆக ஆவது எப்படி? அதற்கு இரண்டு தகுதிகள் இருக்கவேண்டும் என்கிறது கீதை: (1) சந்துஷ்ட சததம், (2) த்ருட நிச்சயஹ – அதாவது எப்போதும் மனநிறைவுடனும் உறுதியான மனப்பாங்குடனும் இருத்தல். சுக-துக்கம், லாப-நஷ்டங்கள் போன்ற ஏற்றத்தாழ்வுகளைப் பொருட்படுத்தாமல், அவன் எப்போதும் மனநிறைவுடனும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருக்க வேண்டும். பக்தி வெறும் காட்சிக்காகவோ, வந்துபோகக் கூடியதாகவோ, செயற்கைத்தனமாகவோ, வெளிப்பகட்டுக்காகவோ இருக்கக்கூடாது!

– தெய்வீக அருளுரை, ஆகஸ்ட் 02, 1986