What is true love and how is it different from what we normally practice?

What is true love and how is it different from what we normally practice? Bhagawan lovingly and crisply articulates for us today!

Selfish Love (Svartha-Prema) is like a lamp kept in a room. The lamp illumines only the room. This selfish love is confined to limited people and doesn’t extend to others. Samanjasa-Prema is like light from the moon. This moonlight is visible both outside and inside. The light is dim and not very effulgent. This kind of love extends to a wider group but is not very intense. Third is Parartha-Prema. It is like sunlight. It illumines both inside and outside with brilliance. But it’s not continuous such that the sun is not visible at night. But it is also not a permanent absence, because the sun rises again. Likewise, this selfless love may appear to be absent sometimes, but will appear again! The fourth one is Yatartha-Prema or Atma-Prema. This love is present always, inside and outside, in all places and at all times, in all circumstances. This is Divine Love. It is imperishable. It is eternal. It is immanent in everyone. When this love is manifested by a person, he achieves the peace that passeth understanding.
– Divine Discourse, Jul 27, 1996.

Enjoy the love I confer on you. It is totally free from self-interest. Receiving selfless love, make your love unselfish. – BABA

நமது சிந்தனைக்கு பகவான் ஸ்ரீ சத்ய சாயி பாபாவின் அமுதமொழி – பிப்ரவரி 14, 2024

ப்ரேமையில் நான்கு விதமான நிலைகள் உள்ளன. முதலாவது, ஸ்வார்த்த ப்ரேமை; இரண்டாவது, சமஞ்ஜிஸ ப்ரேமை; மூன்றாவது, பரார்த்த ப்ரேமை; நான்காவது, யதார்த்த ப்ரேமை. ‘ஸ்வார்த்த ப்ரேமை’ – அதாவது, சுயநலமான ப்ரேமை என்பது எப்படிப்பட்டது என்றால் அது ஒரு அறைக்குள் வைக்கப்பட்டுள்ள விளக்கு போன்றது. அந்த அறைக்கு மட்டுமே அந்த விளக்கு வெளிச்சம் அளித்துக் கொண்டிருக்கும். ஆனால் இந்த ஜோதியின் பிரகாசம் வெளியில் தெரியாமல் அறைக்குள் மட்டுமே இருக்கும். இரண்டாவதான ‘சமஞ்ஜிஸ ப்ரேமை’, நிலாவொளி போன்றது. இதன் ஒளி உள்ளும் புறமும் இருக்கும். ஆனால் அவ்வளவு பிரகாசமாக இருக்காது; மந்தமாக இருக்கும். ஆனால் சூரிய ஒளி, இதுவே ‘பரார்த்த ப்ரேமை’. இது உள்ளும் புறமும் பிரகாசமாக இருக்கும். ஆனால் இது சாஸ்வதமானதல்ல. ஏனெனில் இரவில் சூரியன் காணப்படுவதில்லை. அதனாலேயே சூரியன் இல்லையென்று சொல்லிவிட முடியாது. இந்த பரார்த்த ப்ரேமையும் மறைந்திருப்பதைப் போல் இருந்தாலும் அது சூரியன் உதிப்பதைப் போன்று மீண்டும் வெளிப்படும். நான்காவது ‘ஆத்ம ப்ரேமை’, அதுவே யதார்த்த ப்ரேமை. இது நிரந்தரமாக உள்ளும் புறமும், எல்லாக் காலங்களிலும், எல்லா சந்தர்ப்பங்களிலும் வெளிப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கும். இதுவே தெய்வ ப்ரேமை. இப்படிப்பட்ட ஆத்ம ப்ரேமைக்கு நாசமே இல்லை. இது குறைவதோ வளர்வதோ இல்லை. இதற்கு போவது, வருவது என்றில்லாத சாஸ்வத நிலை. எனவே, அப்படிப்பட்ட ப்ரேமையைப் பெற நாம் முயன்றிட வேண்டும். அத்தகைய ப்ரேமை நம்முள்ளேயே உள்ளது. எங்கிருந்தோ நாம் கொண்டு வர வேண்டியதில்லை, பெற வேண்டியதில்லை, எங்கிருந்தும் பரிசாகவும் பெற வேண்டியதில்லை. எப்போதும் அங்கேயே உள்ளது. இப்படிப்பட்ட இனிமையான ப்ரேம தத்துவத்தை, நாம் சரியான பாதையில் செலுத்துவோமேயானால், நிரந்தரமாக சாந்தி கிட்டும். இந்த ப்ரேமையினால் மட்டுமே நமக்கு சாந்தி கிடைக்கும்.

– தெய்வீக அருளுரை, ஜூலை 27, 1996